HoiHoi!!
Weer een berichtje vanuit het mooie Bali!!
Inmiddels ben ik hier al 3 weken en geniet echt volop! 2 weken terug ben ik gestart met het Health Care Teaching project, op de Manukaya school 45 minuten rijden buiten Ubud. De eerste dag had ik
een afspraak met de dokter, zij ging van alles uitleggen wat in dit land belangrijk is om de kinderen bij te brengen. De voornaamste onderwerpen waren, voedsel, handen wassen, tanden poetsen,
Hiv/Aids, malaria, dengue en parasieten.
Tijdens deze afspraak met de dokter heb ik ook mijn medevrijwilligers op dit project ontmoet. Suprina uit Amerika en Tamara uit Canada. Suprina blijft net als mij 3 weken op het project en Tamara
maar 1 week. Beiden verblijven ze wel in een ander huis.
Diezelfde middag werden we om half 2 bij het kantoor van The Green Lion opgehaald en naar de Manukaya school gebracht.
We hadden ons voorgenomen om die dag nog niet gelijk te starten met het lesgeven maar eerst de kinderen maar eens te leren kennen en leuke spelletjes te doen.
Eenmaal aangekomen trokken de kinderen ons al aan de arm mee de klas in. Echter waren er maar 4 kinderen die dag haha. Dit komt omdat het optionele lessen zijn. Normaal hebben de kinderen in Bali
alleen 's ochtends school en als er vrijwilligers zijn dan kunnen ze zelf kiezen of ze 's middags ook les willen volgen. (Dit is gratis dus de meeste ouders sturen hun kinderen wel heen).
Maar die dag hadden veel kinderen een offerfeest, dus vandaar dat er maar 4 waren.
Tamara had de eerste dag gelijk een tas vol met speelgoed, snoep en cadeaus meegenomen voor de kinderen. Op de training die ik in Nederland moest volgen werd nadrukkelijk gezegd, doe dit niet. Want
de kinderen gaan dan van elke vrijwilliger iets verwachten, en ze komen uiteindelijk alleen maar voor het speelgoed.
Ik vond het zeer jammer dat zij dit wel had gedaan, (blijkbaar is dat haar niet verteld in Canada). Als je dan toch iets wilt geven aan de kinderen, doe dat dan op de laatste dag dat je weggaat, en
geef iets nuttigs, zoals een tandenborstel.
De dagen erna kwamen inderdaad alle kinderen naar ons toe voor ballonnen en andere dingen, iets wat heel logisch is. Maar Tamara had uiteindelijk niet genoeg voor iedereen, en toen hadden we
huilende kinderen.
Verder ging ze ook chips voor de klas eten en allemaal anderen dingen wat Suprina en mij heel erg irriteerde. We hebben wel 100 keer ktegen Tamara gezegd dat dit echt niet kan, maar ze luisterde
blijkbaar niet, want deed het vervolgens nog 2 keer. Waardoor de eerste week op de school een beetje in de soep liep.
Al met al was het wel een super leuke klas, en de kinderen waren zeer leergierig en leerde ook snel. Af te toe is de taalbarriere een beetje lastig. Maar tussendoor loopt onze coördinator Jeffrey
af en toe de klas binnen om te vertalen. Die week hebben we ze geleerd over voedsel, handen wassen en tanden poetsen. De kinderen vonden het allemaal superleuk. Ik had ook plakverklikkers
meegenomen en de kinderen gilde het uit dat ze hun roze tanden zagen hahaha.
Het weekend na de eerste week les geven ben ik met Romee, Steffi, Heidi, Roosa en Sonja naar White Sand Beach gegaan. Dit ligt naast Padang Bai en is een super mooi verlaten strand, wat vaak de
locals niet eens kennen.
Het was er echt een waaaar paradijs, alsof ik in expeditie robinson was beland.
Er was wel een rieten hutje waar we heeeerlijk gegeten hebben. De beste saté ooit. En dat maar voor €1 :)
Zo kan je nog eens vakantie vieren hahaha!
De volgende dag (zondag) heb ik met Steffi een fiets gehuurd in Ubud, en hebben we de bekende handlezer Ketut Liyer opgezocht uit de film Eat Pray Love.
Eenmaal daar bezweet aangekomen na een flinke zoektocht in de hitte, bleek dat Ketut de ziekte van Alzheimer heeft, en hij geen readings meer doet. Inmiddels heeft zijn zoon dit overgenomen. Of hij
echt zo goed is als ketut, geen idee. Maar we waren er niets voor niks heen gefiets, dus besloten we toch maar onze hand te laten lezen.
In kleermakers zit ging ik voor hem zitten en begon hij eerst een heel verhaal over mijn gezicht op z'n gebrekkige Engels . "lucky, lucky, lucky" "You have verry luck in life"
(Op dat moment dacht ik: ja best logisch hé als je 3 maanden op reis bent)
Toen zij hij dat ik een heel zacht gezicht had met een goed charisma. "You are verry kind and soft person, but also verry strong"
Even later pakte hij m'n hand en riep: "wooooow, many, many lines" haha ik kreeg een beetje de slappe lach van binnen, want degene die mijn handen kennen weten dat ik van die verrimpelde, leren
handpalmen heb. Hahaha.
Maargoed even serieus doen dacht ik toen. Toen ging hij over allemaal lijnen iets vertellen. Mijn levenslijn is zeeeer lang, en ik zal ouder dan 90 worden. Maaaar ik heb 2 levenslijnen wat niet
veel mensen hebben zij hij, en dat staat voor meer geluk in je leven ofzo, geen idee meer eigenlijk, maar het was positief.
Op mijn 25e ontmoet ik de man van mijn leven, de rest daarvoor is niks zij hij. Gelukkig had ik dat zelf ook allang door haha. Daarna zou ik 1 keer trouwen in mijn leven en twee kinderen krijgen.
Zozo, ik wordt er al gelukkig van als ik er aan denk!
In mijn werk als verpleegkundige ben ik ook zeer gelukkig, en zal ik nog meer geluk vinden in de loop der jaren.
Als laatste zij hij met zijn handen gesloten: "If you were my daughter I was the proudest man on earth"
Misschien zegt hij dat tegen alle meiden haha, maar toch vond ik dat een super mooie afsluiter en zal ik het niet snel vergeten!!
De volgende dag stonden ik en Suprina weer klaar om naar de school te gaan. Toen kregen we te horen dat ze examens hadden de komende twee weken op de school, dus konden we daar geen lesgeven en
werden we naar een andere school gebracht. Dit was super jammer, want nu konden we geeneens afscheid nemen van al die lieve kindertjes op de Manukaya school.
De andere school is ook hartstikke leuk, en hebben we het zelfde programma maar gedaan als de eerste week op de Manukaya school.
De meisjes zijn over het algemeen allemaal heel erg lief en leergierig, en de jongens zijn een stel donderstenen haha. Maar dat hoort erbij!
Vrijdag had ik een dagje vrij genomen, want we gingen met de meiden een weekend naar Gili Trawangan! Een heel klein mooi bountyeilandje voor de kust van het eiland Lombok.
Vrijdag ochtendom 7 uurwerden we opgehaald en naar Padang Bai gebracht waar de Speedboot vertrok naar de Gili
Eilanden!
Paar uur later kwamen we daar aan en waaaauuuww, supermooi eiland, hagelwitte stranden met een azuurblauwe zee!
Daar hebben we lekker gegeten en zijn we uit geweest 's avonds. Voor zaterdag hadden we een snorkeltour geboekt langs de 3 Gili eilanden, Gili Trawangan, Air en Meno. Eenmaal op de boot waren we
aan het wachten tot dat iedereen was ingestapt, werd ik ineens hartstikke misselijk, en kreeg ik last van zeeziekte, ondanks ik daar een tabletje tegen had ingenomen. Ik ben er vanaf gegaan, en
teruggegaan naar de homestay waar we verbleven. Hier kreeg ik koorts, hoofdpijn en flinke buikkrampen en heb ik de rest van het tripje naar de gili's op bed gelegen. Heel erg jammer dat ik de
snorkeltour gemist heb. Maar gelukkig heb ik nog tijd zat om ergens anders te gaan snorkelen.
Zondag zijn we teruggekomen in Ubud, gelukkig heb ik de speedboot naar Bali terug wel overleefd haha.
Gelukkig gaat het nu weer beter, en deze week is de laatste week op het project!
Volgende week ga ik raften, mountainbiken, de mount Batur (vulkaan) midden in de nacht beklimmen en als je boven op de top bent, zie je de zonsopkomst over Bali heen! Ik kan niet wachten tot ik
daar boven op sta haha!! En nog veel meer leuke dingen.
12 oktobervlieg ik naar Singapore voor 3 dagen, daarna ga ik denk ik over land met de trein naar Maleisië voor een paar weken. Hierna weer terug naar
Indonesië naar Sulawesi, sumbawa en Lombok. Maar alles kan nog veranderen, maar dat is mijn planning tot nu toe haha!
Nou dat was me weer een best verhaal en ga ik nu maar weer lekker genieten van al het moois hier!:)
Doooooeeeiii!!! Xxx